De man achter het glas zwaait als ik aarzel. Kom maar binnen! De zwarte ballonnen voor de gevel in de winkelstraat in Noordwijk aan Zee passeer ik zonder ze op te merken. Dat de kapperszaak er maagdelijk schoon bijligt, ontgaat mij eveneens. De föhn ligt keurig naast de schaartjes, de kammetjes en het nekmesje op een zwart kastje. De lotionflesjes zijn nog volledig gevuld. Geen haartje op de glimmend witte vloer.
Of de kapper tijd heeft om mij te knippen? Hij spreidt zijn armen. Het teken dat ik welkom ben. Hij wijst naar een van zijn vier stoelen en van oor tot oor verschijnt er een hele dikke vette glimlach op zijn gezicht.
Munther heet de kapper. Munther is gevlucht uit Irak. Drie jaar geleden. Munther wil een bestaan opbouwen in ons land, beschikt over een verblijfsvergunning en ik, ik ben zijn allereerste klant. Hij spreekt goed Nederlands en hij spreekt een ook een internationale taal, waarmee hij nu zijn geld kan verdienen, hij laat zijn schaar praten. Munther was kapper in Bagdad en nu dan geland in Noordwijk. Hij noemt zijn kappersaak Tresor. Want hij heeft een schat opgegraven in ons tolerante land, mooie land.
Toen was geluk nog heel gewoon. Anno 2016 aan de Bomstraat 42. Vijftien euro moest ik afrekenen. Ik was de eerste klant van Munther en ben daar trots op. Ik gun hem en zijn vrouw die mooie toekomst, waar zovelen van dromen.
En soms, heel soms komt die prachtige droom uit.
