Alex Brenninkmeijer heb ik hoog zitten. Destijds als columnist bij de krant, maar vooral ook als De Nationale Ombudsman die niet populair was bij politici. Dat was meteen ook het allerbeste getuigschrift van zijn onafhankelijkheid.
Afgelopen zondagochtend, een dag voordat de Zijlstra-misère naar buitenkwam, had Brenninkmeijer in Buitenhof een vooruitziende blik. ,,MEELOOP TWEEDE KAMER”, zo betitelde hij het parlement en de volksvertegenwoordigers op het Binnenhof.
En over de media was Brenninkmeijer eveneens kritisch. Hij sprak over dreigende versmelting van media en politiek: ,,De kritische functie van de media neemt af. En de politiek voelt ook niet meer de prikkel van de media.”
Met het onvermijdeljke vertrek van minister Halbe Zijlstra, een persoonlijk drama overigens, moeten politiek en sommige media zich eens goed achter de oren krabben.
Want de door Brenninkmeijer gesignaleerde ‘samensmelting’ van politiek en media is een uiterst hypocriete cocktail en een rechtstreekse bedeiging voor de democratie.
In de gemeentelijke en provinciale politiek is de onafhankelijke journalistiek kwijnende door eroderende verdienmodellen in de media, in Brussel lopen te veel Brusselse euro-believers rond en in Den Haag valt geknuffel tussen politiek, voorlichters en journalisten onder deze gesignaleerde ‘samensmelting van politiek en media’.
Alle lof voor journalisten die tegels lichten, en in dit geval de stoere verslaggeefster van De Volkskrant, maar de observaties van Brenninkmeijer snijden inderdaad hout als politiek en media hun hand boven het hoofd houden van een politicus, die volgens een nieuwe doctrine (‘liegen mag als je het maar openhartig toegeeft als het uitkomt’) zou kunnen blijven zitten.
