Dat de partij van de ‘functie-elders-politicus’ Pieter Omtzigt in de eerste peiling na de oprichting met direct 31 zetels virtueel de grootste is in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november lag – hoe bizar ook – al in de lijn der verwachtingen.
Dat verdient een analyse. Niet zozeer over Omtzigt, want dat deze hardwerkende tot op de punt en de komma zijn kamerhuiswerk bestuderende politicus deugt, is genoegzaam bekend.
Nee, hier moet de kiezer onder het vergrootglas worden gelegd. Wat is er met hem en haar aan de hand?
Merkentrouw
Merkentrouw werd in vroeger tijd bij de geboorte meegeleverd. Moeder hoefde het niet te wagen haar koters aan het ontbijt andere pindakaas voor te zetten dan die uit Delft, waarvan de eerste letter met een C begint.
Huidige generaties verwisselen net zo makkelijk van politieke partij als dat ze dagelijks een schone onderbroek aantrekken. Dat was vroeger – geloof het of niet – heel ongebruikelijk.
Vrienden deelde ik weleer in twee autorijdende categorieën in. Ze reden Frans (Peugeot of Citroën), of Duits (Volkswagen of Opel). Ook dat is veranderd. Ze stappen nu gedachteloos over op een Amerikaan (Tesla), of een Chinees (MG of Volvo).
Merkentrouw bestaat niet meer.
Wraak van de kiezer
Dat geldt ook voor politieke partijen. Van vader op zoon, van moeder op dochter, wat we dienden te gaan stemmen werd al dan niet door dominee, pastoor, omroep of dagblad met de paplepel ingegoten. Dat is allemaal geschiedenis. De emotie van een mogelijk verdwijnende boerenstand maakte zoveel in het land los dat BBB bij de laatste verkiezingen in één klap de grootste kon worden.
Nu lijkt dat op 22 november NSC te gaan lukken, ook al bekt die naam beroerd met de C aan het eind waar in onze donkerste jaren een B stond.
De wraak van de kiezer ligt op de loer. Eerherstel voor de ‘functie-elders-man’ die bij het CDA de lijsttrekkersverkiezing won, maar ‘gesensibiliseerd’ op de trein enkele reis naar Twente werd gezet.
Pieter Omtzigt is terug.
En hoe.
Theo JongedijkÂ
