Ernst Kuipers moet met de vuist op tafel slaan

door Theo Jongedijk

Je zal maar schildklierpatiënt zijn, lijden aan epileptische aanvallen, of gewoon af en toe een paracetamolletje nodig hebben om normaal te kunnen functioneren. Kans groot dat het er binnenkort niet meer is. Dat de apotheker een lege ladekast voor je opentrekt. Wen er maar aan.

De nieuwste crisis, is de crisis van het medicijntekort. En het erge is, dat ieder normaal mens hem zag aankomen. Wie wel eens iets van de apotheek nodig heeft, is er al jaren op voorbereid. Behalve de minister van Volksgezondheid en zijn departement.

Het vertrouwde merk is opeens niet meer beschikbaar. Heb je mazzel dan is er nog wel een vervangend middel dat met dank aan de verzekeraar wegens het prijsvoordeel, niet voor jou, maar voor hem, van harte wordt aanbevolen. 

Pillencrisis

Toen Ernst Kuipers dank zij Covid-19 en de talkshows een Bekende Nederlander werd, leek hij een doortastende man en was er de hoop dat iemand van zijn postuur het ministerie van Volksgezondheid met een zetpil tot onverwachte daden zou kunnen aanzetten.

De pillencrisis zat er al jaren aan te komen en nu is het met het faillissement van de enig nog resterende fabriek op dat vlak binnen onze eigen grenzen de bittere realiteit. Het buitenland – China en India – is het laatste loket waar we als land nog terechtkunnen. Daar weten ze inmiddels wel hoe zuinig Nederland is. Grote kans dat we blijvend achter het net vissen.

Heeft Kuipers onmiddellijk alle alarmbellen laten rinkelen? Heeft hij verordonneerd dat alle deskundigen op het gebied van de medicijnvoorziening  – artsen, apothekers, wetenschappers en zorgverzekeraars – bij hem aan tafel moeten verschijnen om in een spoedberaad de crisis te bezweren? Dat zij de vergaderzaal pas weer mogen verlaten op het moment dat er met alle beschikbare deskundigheid en creativiteit een oplossing is bedacht die ook een echte oplossing is en die patiënten gegarandeerd verzekert van de hoogstnoodzakelijke medicamenten? Gewoon om Nederland gezond te houden.

Nee, nee en nog eens nee. 

Zachte heelmeesters

Kuipers gaf voor de camera een typisch politiek antwoord om zijn ministerie, zijn partij en zichzelf uit de wind te houden.  

Geen vuist op tafel. Geen crisisaanpak. Wel zalvende woorden. De uit de medische wereld en wetenschap afkomstige Kuipers, een vreemde eend in de politieke bijt, had moeten weten dat zachte heelmeesters stinkende wonden veroorzaken.

Dat is het laatste waar zieke patiënten op zitten te wachten. Ze willen hun medicijnen. Vandaag nog.