Sinds de vluchtelingencrisis als gevolg van de oorlog in Syrië zijn het vooral kinderen die letterlijk het kind van de rekening zijn. Tv-beelden van de verschrikkingen die weerloze jongeren treft, zijn niet van het netvlies te branden.
Twee categorieën jeugdvluchtelingen stellen hulpverleners voor een bijzondere uitdaging bij de opvang: alleenreizende asielzoekers en kindbruidjes.
Hoe wanhopig zijn ouders die tot het besluit moeten komen om het dierbaarste dat zij hebben met onbekende bestemming de wijde wereld in te sturen?
En hoeveel wanhopiger nog zijn de schepseltjes die dit lot treft?
Wat te denken van meisjes, soms nog geen veertien jaar oud, die voor hun reis naar het onbekende worden uitgehuwelijkt aan een man die wat leeftijd betreft de vader of opa kon zijn. Stumperds die in een aantal gevallen zelfs ook nog eens direct zijn bezwangerd.
Hoe kunnen deze beschadigde kinderen ooit nog vertrouwen stellen in de mensheid, in een overheid, in een samenleving? Ga er als hulpverlener maar aanstaan.
In ons land staan gelukkig veel helpende handen klaar. Er is zelfs een kinderombudsman.
Het feit dat deze kinderombudsman een vrouw is, boezemt vertrouwen in dat het misschien toch nog allemaal goed komt met deze kinderen.
Een kinderombudsvrouw die in Ter Apel klaarstaat waar de kindbruidjes het land binnenkomen, hunkerend naar echt gemeende liefde.
Niets van gezien in de media.
De kinderombudsvrouw heeft een veel ernstiger prioriteit en schreeuwt dat dus ook van de daken: het discriminerende karakter van het Sinterklaasfeest.
Zo’n onbarmhartige kinderombudsman verdient direct de zak.
Theo Jongedijk
