door Theo Jongedijk
Het besmeuren van onvervangbare meesterwerken van schilders uit voorbije eeuwen en het verstoren van concerten zijn de noodrem geworden van mensen die lijden aan een angstpsychose als gevolg van ‘de klimaatverandering’.Â
Aan de oprechtheid van die vrees hoeft niet te worden getwijfeld. Wie dagelijks wordt geïndoctrineerd door berichten dat de aarde aan het eind van zijn bestaan is, hoeft niet eens een zwak gestel te hebben om hierdoor van de slag te raken. Als die berichten bovendien nog eens worden gemeld door gezaghebbende instituten en media die verblind zijn door een wetenschappelijk niet te verklaren rampconsensus op dit gebied, wordt de argeloze kijker, lezer en luisteraar al snel een angstpsychose aangepraat. Alsof met sneltreinvaart de afgrond op je afkomt. Dan trek je aan de noodrem.
Dat ‘de klimaatverandering’ een eeuwigdurend verschijnsel is en dat ons megaklein stukje Nederlandse aarde anno 2022 volstrekt niet meer te vergelijken is met die van nog maar vijftig jaar geleden wordt in alle dramatische berichtgeving achterwege gelaten. De Randstad was toen nog groen. Is nu zwart geplaveid met wegen en gebouwen.Â
Is het gek dat in die sterk verstedelijkte omgeving de temperatuur stijgt? Nee, dus. En we zijn niet, zoals toen, met slechts 12 miljoen mensen, maar hard op weg naar de achttien en verder. Kan dat straffeloos?
Het is de hoogste tijd om de klimaatgekte te relativeren, om te stoppen met taboes op kernenergie, om andersdenkenden over het ongrijpbare verschijnsel dat klimaat wordt genoemd serieus aan te horen en om mensen geen onnodige angsten aan te praten, waardoor ze tot wanhoopsdaden komen die het voortbestaan van onze onbetaalbare cultuur op het spel zet.Â
Foto: Flickr/Dean Calma/IAEA
