Even hardop zeggen: Wat De Volkskrant de afgelopen dagen doet met het thema rekeningrijden is een klassiek voorbeeld van ouderwetse mediacampaigning.
Deze week werd namelijk dag in dag uit planmatig de weg geplaveid om in Nederland een vorm van betaald filerijden in te voeren. Met een eigen onderzoek naar de mening van de Nederlanders (‘Rekeningrijden geen taboe meer bij kiezers’), een bezoekje aan Zweden waar het rekeningrijden ‘succesvol’ is ingevoerd (‘In Zweden is vooral de politiek blij met rekeningrijden’), begeleidt door een column (‘Mag de heilige koe geen melkkoe zijn?) en commentaren.
Niets mis mee, hoor. Een dikke acht jaar geleden met de actie ‘Laat NL Rijden’ rond hetzelfde thema was het huis echter te klein. Campaigning zou volgens de criticasters, vooral bij de politiek correcte journalistiek, een vorm van fakenieuws zijn dat hoort bij populaire media in het Verenigd Koninkrijk of bij het Duitse Bild, maar niet bij de feitenjournalistiek zoals we die in Nederland kennen…
Dus als andere media campaignen, bijvoorbeeld rond het klimaat of asielbeleid, wordt er minachtend (DWDD) gereageerd. Besteden ‘linkse’ media stelselmatig aandacht aan één onderwerp om het maatschappelijke én politieke debat te beïnvloeden dan is het middel opeens wel probaat.
