Zuchten onder het juk van Erdogan

Om het vluchtelingenlek aan de oostkant van Fort Europa te dichten heeft de Europese Unie haar ziel moeten verkopen aan de Islamistische potentaat Tayyip Erdogan, staatshoofd van Turkije.

Het is een dieptepunt in de geschiedenis van de Europese Unie, die na de Tweede Wereldoorlog werd opgericht om de Europese normen en waarden diep te verankeren in de samenlevingen van het door oorlog gehavende Europa. Democratie en onafhankelijke rechtsbeginselen en vrijheid van meningsuiting zijn belangrijke pijlers van de Europese Unie.

Maar kennelijk gelden deze fundamenten niet als Europa wordt overlopen door hordes vluchtelingen uit Syrie, Afghanistan en Albanië. Dan is de gemakkelijkste weg om een pact te sluiten met met een president die al deze normen en waarden aan zijn laars lapt. Een man onder wiens regime journalisten monddood worden gemaakt en in het gevang gestopt. Politieke tegenstanders uit de weg geruimd. Kranten worden geannexeerd als de boodschap hen niet aanstaat.

En nu blijkt Tayyip ook nog eens over weinig humor te beschikken. Dus als hij in Duitsland vakkundig op de hak wordt genomen, schreeuwt hij moord en brand en eist hij vervolging allen die hem in zijn hemd zetten. En wat doet Mutti Merkel? In plaats van beschermend voor de waarden van Duitsland en Europa te gaan staan, huilt ze met haar gelegenheidsvriend Erdogan mee.

 

Hoe diep kun je zakken? Van Merkel hoeven we geen heldendaden meer te verwachten. Zij schikt zich onder juk van de Turkse gesel.

Hopelijk melden zich meer cabaretiers an het front. Want voorlopig blijkt satire een effectief wapen om trotse potentaten te ontmaskeren als humorloze kleine geesten.