In tal van Europese steden was het een bijzondere oudejaarsavond. Horden mannen randden een onbekend aantal vrouwen aan, waardoor de verdenking bestaat dat het om een gecoördineerde actie ging.
In alle betroffen steden, voorzover we nu weten een aantal Duitse en een enkele in Denemarken, Finland en Zwitserland, vond de geweldsorgie gericht op vrouwen op precies hetzelfde moment plaats.
Hoewel slachtoffers al snel aangiften gingen doen, duurde het bijna een week voordat de autoriteiten – na een aantal leugens en met tegenzin – de handtastelijkheden openbaar maakten.
Ook hier lijkt sprake van een gecoördineerde actie. Ditmaal van het gezag dat de instroom van ‘hoogopgeleide’ mannen uit een andere cultuur eerder aan de bevolking had verkocht als een ‘verrijking’ voor West-Europa.
Als voormalig politieverslaggever in Den Haag en Rotterdam kan ik stellen dat het niet openbaar maken van een dergelijk schokkende gebeurtenis in de tweede helft van de vorige eeuw absoluut ondenkbaar was.
Politieverslaggevers meldden zich destijds dagelijks op het bureau om met een voorlichter de ‘dagmutaties’ door te nemen, kopieën van alle door agenten opgemaakte verbalen. Over alle incidenten konden vragen worden gesteld die eerlijk werden beantwoord, soms ‘off the record’, dan moest de krant via andere weg het nieuws bevestigd zien te krijgen.
Die verbalen krijgt vandaag de dag geen verslaggever meer te zien. De media wordt via de computer met persberichten op de hoogte gehouden en alles wat ’te gevoelig’ is, kan moeiteloos onder de pet blijven.
Bovendien konden verslaggevers in de vorige eeuw op de FM-band van de radio de communicatie met de politiewagens afluisteren. Dat is tegenwoordig afgeschermd.
Niet alleen in oorlogstijd sneuvelt als eerste de waarheid. Dat gebeurt nu in West-Europa terwijl het (nog) vrede is.
Theo Jongedijk
