De papieren werkelijkheid zegt dat ons land op orde is. Dat er zorg is voor iedereen die het nodig heeft. Dat niemand in het bejaardenhuis hoeft te wachten op een schone luier of een extra douchebeurt. We hoeven een chronisch zieke een dag niet in zijn bed te laten liggen, omdat het geld op is in zijn ‘rugzakje’.
Schaamte bestaat niet in de papieren werkelijkheid van onze beslissers. De cijfertjes kloppen. De beleidsdoelstellingen keurig geformuleerd in een rapport. En er staat een handtekening onder van een duur bureau die heeft getoetst.
Maar hoe mensonterend is het om hulpbehoevend te zijn en als er vervolgens geen hulp komt omdat daar een bureaucratische reden voor is? Wie wel eens in een opvang- of verpleeghuis komt, weet precies hoe het zit.
De papieren werkelijkheid vertelde dat het wel goed zou komen met de zorg voor langdurig zieken en ouderen. Totdat de hulpen niet meer betaald werden en de stress toesloeg bij de mensen die onze samenleving opbouwden.
Het is de schaamte voorbij. Twee, soms drie keer week stopt er bij het bejaardenhuis een grijs Mercedesbusje. De achterblijvers kijken er niet van op. Het hoort bij het leven. Zij die gaan hebben de achterkant van het papieren gelijk gezien.
Better call Sjuul
