Belgisch oud-premier Mark Eyskens schreef een gedicht over het Avondland…
Europa, een mysterie, een mirakel, een enigma,
bezaaid met militaire graven, ons Europa,
ooit gespleten en gevierendeeld,
door ijzeren gordijnen opgedeeld,
gesloopt, geketend aan zichzelf.
Europa, is weer opgestaan en timmert aan
zijn onvolkomen statenbond.
Geef ons een vaderland om te beminnen,
zo vaak zo dodelijk verwond,
steeds Auschwitz om ons te bezinnen,
maar zijn kunstschatten om te ontginnen,
soms slapeloos van al zijn zorgen
en toch ontwakend in de morgen:
het raadselachtige Avondland;
Is Donald Tusk, de Poolse voorzitter van de Raad van Europa, met zijn pleidooi om de Europese buitengrenzen hermetisch te sluiten de enige die Mutti Merkel kan bedwingen? Of wordt ook hij vermorzeld door de vrouw die zonder enig plan het afgelopen jaar de deuren wagenwijd openzette voor een leger aan migranten?
Terwijl ons land weken in de greep werd gehouden door spartelende politici mengt premier Rutte zich in het Brusselse als tijdelijk voorzitter van de Europese Unie. Misschien lukt het Rutte wel zijn buurvrouw, die zich onaantastbaar waant, tot bedaren te brengen.
Het uiteindelijk resultaat is dat het Europa verdeelder is dan ooit en dat de breuklijnen steeds zichtbaarder worden. Tussen oost en west, noord en zuid, Groot-Brittannië en de rest. Ga zo maar door. Met als gevolg dat de Europese burgers zich er steeds minder thuis voelen. Wie de Europese Unie ziet als levensverzekering voor meer welvaart en geen oorlog komt misschien wel bedrogen uit.
Het Tusk-plan voor Europese grenswachten is natuurlijk een opmaat naar meer macht voor Brussel. Een Europese defensie, een Europese inlichtingendienst, Europees belastingbeleid en een federaal Europa liggen op de loer. En ondertussen strijken de Turken, de bron van veel kwaad, miljarden euro’s aan knuffelsubsidie op.
Als palingen in een emmer snot bewegen de hoofdrolspelers zich door ons continent. Glad, onvoorspelbaar en onnavolgbaar.
Better call Sjuul
