Iedereen is tegen dierenleed. Tegen dierenmishandeling. Tegen slechte omstandigheden voor slachtvee, kippen, vissen en al dat andere waar we van kunnen genieten als het op ons bord ligt. Daar hebben we een Partij voor de Dieren of zo’n Wakker Dier niet voor nodig.
Deze bijna sektarische clubjes onderwerpen slagers en supermarkten, maar ook ons consumenten langdurig aan een vorm van morele chantage. Het kan niet plat of hard genoeg zijn: hun boodschap wordt ons hardhandig, na de biefstuk, door de strot geduwd. Een nare vorm van onverdraagzaamheid, die veel en veel verder gaat dan bijvoorbeeld een naieve, linkse levensinstelling.
Het zijn dezelfde praktijken die de milieubeweging hanteert. Doen alsof Nederland vol ligt met asfalt en dan gaan procederen en dwarsliggen. Terwijl het land vastloopt en, zoals blijkt, er nog veel asfalt bij kan zonder dat we het echt merken. Doen alsof de uitstoot van de auto het allergrootste milieuprobleem is, terwijl de auto-industrie de afgelopen tien jaar revolutionaire stappen heeft gezet om ook de diesels schoner te maken.
Het blaten, kraaien, boeroepen, mekkeren en geblaf van de Partij voor de Dieren is in het parlement zo overbodig. Beter nog een one-issuepartij voor ouderen, dan een partij die met alle andere kabouterfracties straks het land na de volgende verkiezingen onbestuurbaar gaat maken. Thieme & co stoppen pas als uw hond en uw kat stemrecht hebben.
Les: Better call Sjuul
