MOEDER MERKEL MOE

De Bondsdagverkiezingen in Duitsland –  september volgend jaar – werpen nu al hun schaduw vooruit. Aanleiding is de vrijwillige en onverwachte overstap van Martin Schulz, sinds 2012 voorzitter van het Europees Parlement, naar de binnenlandse politiek.

De sociaaldemocraat zou volgens waarnemers weleens de uitdager van de huidige bondskanselier Angela Merkel van de CDU/CSU namens de SPD kunnen worden.

Feit is dat de socialisten in Duitsland, net als de Partij van de Arbeid in ons land, in de aanloop naar de verkiezingen al straatlengten achterliggen in de peilingen op de huidige regeringspartij.

Bij alle analyses die nu reeds verschijnen en het grote glazenbollengehalte dat daarbij komt kijken, wordt één aspect over het hoofd gezien.

Het is niet alleen de opkomst van de populistische  ‘Alternative für Deutschland’, die afrekent met de ‘Wir schaffen das’- politiek van ‘Mutti Merkel’ – waartegen een groot deel van de bevolking zich keert – het is ook haar politieke houdbaarheid.

De Duitse christendemocraten geven geen blijk te hebben geleerd van de  geschiedenis. De ‘eeuwige kanselier’ Helmut Kohl vond in de sociaaldemocraat Gerhard Schröder in 1998 niet alleen zijn Waterloo omdat het programma van de SPD beter aankwam bij de kiezers, maar vooral omdat een groot deel van de Duitsers na zestien jaar kanselierschap was uitgekeken op de man die geschiedenis had geschreven met de hereniging van beide Duitslanden.

Het valt niet uit te sluiten dat de politieke houdbaarheid van de vrouw die de belangrijkste economie van Europa de afgelopen jaren bekwaam door een grote reeks crisis heeft geleid is verlopen. Het gaat bij verkiezingen tegenwoordig veel meer om individuele gevoelens ten opzichte van de kandidaten dan om de inhoudelijke politiek, hoe zwaarwichtig die ook is.

Geen peiling die daar een vinger achter krijgt. Recent bewezen in de Verenigde Staten van Amerika. Grote kans dat Duitsland Merkel moe is, na twaalf jaar.

Theo Jongedijk