Verlangen naar vroeger. Naar de zondagochtend met Willem Duijs. Luisteren naar de radio. Eerlijk en eenvoudig. De winkels dicht. De politie liep nog niet in een zwart-geel padvindersoutfit rond. Notarissen, ambtenaren, bestuurders werden met ontzag bejegend. Thuis was er ouderlijk gezag. Op school werd de leraar met U aangesproken. Trots was men op bezit: de eerste auto, de eerste vakantie. Hard werken was gewoon.
Maar dan nu. Kijk om u heen. De gekte heeft toegeslagen. De middelmaat regeert in Den Haag. Ooit van Mansveld, Klijnsma, Weekers, Blok gehoord? Een maatje te klein. Biesheuvel, Van Agt, Wiegel, Duisenberg, Vorrink, Drees, De Jong: politici van toen met een onvergelijkbare kwaliteit.
Het kankergezwel van het extreem rendementsdenken vergiftigde grote delen van het bedrijfsleven. Banken, verzekeraars, voedselproducenten, auto-industrie, accountants, woningcorporaties? Onze samenleving is inmiddels volledig gebaseerd op wantrouwen en controle.
Ons publieke domein is een groot wiethol. Criminaliteit, hooliganisme, hufterigerheid. We gedragen ons als asociale beesten met die telefoontjes, scooters, auto’s en fietsen. We zijn onverdraagzaam, wantrouwen, beducht om onze welvaart te delen. Ondernemers worden gepest. De belastingen zijn torenhoog. Ouderen pakken we hun thuishulp af, we laten de generatie van Willem Duijs in de kou staan.
Daarom is die open brief van (bijna) alle fractievoorzitters over de toon van het vluchtelingendebat zo hypocriet. Zij zitten op de top van een rokende vuilnisbelt.
Les 1: Better call Sjuul