Ouderen worden het zorgdoolhof ingejaagd

Ouderen in onze samenleving hebben hun leven lang bijgedragen aan de kosten van de collectiviteit. Ze betaalden premies en belasting. Zoals wij, als werkenden, nu ook doen.

Maar als het erop aan komt, in de herfst van hun leven, dwalen dezelfde ouderen rond in een doolhof en dat heet zorg. Met onvoldoende capaciteit en met personeel dat wordt afgeknepen. Met zorgverleners die met zorgbehoevenden contracten sluiten. In onze zorg wordt de patiënt door de manager cliënt genoemd.

In deze zorg is ook een vorm van marktwerking ingevoerd, waar ogenschijnlijk de patiënt centraal staat, maar de werkelijkheid anders is. In ons zorgsysteem proberen concurrerende zorgverzekeraars zo veel mogelijk zorghandelingen in zorgfabrieken te voorkomen.

Zo lang  je die zorg nog niet nodig hebt, merk je er weinig van. Behalve dat de premies en het eigen risico voor velen een molensteen dreigen te worden.

Vorige week was er al een alarmerend signaal uit een Limburgs ziekenhuis, dat operaties moest uitstellen omdat er voor ouderen geen plek kon worden gevonden in naburige verpleeghuizen. Of omdat het geld voor dit jaar op is. Het Amsterdamse ziekenhuis AMC meldt nu dat ook de eerste hulp wordt overspoeld door ouderen die radeloos zijn omdat ze het ook even niet meer weten waar ze terecht kunnen.

Niemand weet hoe zijn leven eindigt, maar zou het niet van beschaving getuigen als een samenleving zorg organiseert waarop de meest kwetsbaren altijd op kunnen vertrouwen als het op eigen kracht niet meer lukt?