D66 maakt met Sigrid Kaag dezelfde fout als in 1998

De partijtop van D66 zat in 1998 in een vrijwel identieke situatie als nu. Toen was Hans van Mierlo de Godfather van de partij die hij in 1966 mede had opgericht. Na zijn eclatante overwinning in 1994, waardoor het CDA buitenboord viel en Paars mogelijk werd gemaakt, werd Els Borst verrassend gelanceerd als lijsttrekker. Het was op een zaterdagmiddag in Hotel Krasnapolsky waar Borst op nogal ongemakkelijke wijze door de amateurpartij werd gepresenteerd. Ik was erbij.

Alle superlatieven kloppen over Borst. Afkomstig uit de medische wereld, nauwgezet, loyaal, intelligent, vriendelijk en a-politiek. De tien zetels die ze verloor in 1998 waren het bewijs dat een gerespecteerd  minister van Volksgezondheid nog geen stemmentrekker is. Destijds was het Thom de Graaf, tegenwoordig vice-president van de Raad van State, die tweede viool speelde. D66 dacht dat een vrouw als lijsttrekker als een magneet zou werken op het vrouwelijk electoraat.

In 2020, 22 jaar verder, herhaalt de geschiedenis zich met Sigrid Kaag. Ook haar kandidatuur voor het lijsttrekkerschap is een doodlopende weg. Een bonus voor het vrouwelijk leiderschap zit er niet in. Bovendien wie kent in Nederland Kaag eigenlijk? Met al haar buitenlandse reizen heeft ze een flets profiel.

Haar reputatie, haar kennis, haar relatienetwerk, haar intelligentie zijn onomstreden. Binnen D66 is ze prima donna met nul kennis van financiën, Kaag is niet geschoold in het politieke handwerk en ook in de afgelopen jaar was haar bijdrage nogal onopvallend.

Rob Jetten vult de rol in van Thom de Graaf 22 jaar geleden. Kaag gaat geen enkele rol spelen in het aanstaande politieke geweld tussen Rutte, De Jonge, Klaver, Wilders en Asscher. Voor Kaag en haar partij is, netzoals in 1998, slechts een bijrol weggelegd. Dat is het lot van een partij die nergens voor staat.