Het CDA was niet weg te slaan uit het Torentje. Een stevige partij, behoudend, menselijk en een beweging die nooit wegliep voor verantwoordelijkheid. Dat was het CDA.
De enorme knal die het CDA kreeg in 1994 (dat is dus 21 jaar geleden!) toen Brinkman als opvolger van CDA-leider Lubbers  de plank volledig missloeg, is bepalend voor de deceptie. Na Heerma, De Hoop Scheffer, Balkenende en heel even Verhagen trekt nu dan Sybrand Buma de kar. De partij is de regie met slechts 13 zetels in de Tweede Kamer en de opkomst van de lokale partijen op alle niveaus kwijtgeraakt.
Dat heeft inderdaad met mensen te maken. Talenten liepen weg. Anderen bleven, zoals voormalig fractiemedewerker Buma.
Dat heeft met herkenbare standpunten te maken. De partij moet vertrouwen uitstralen. Elke burger moet kunnen zeggen (of je links of rechts bent): het CDA en de CDA-leider vertrouw ik het land toe.
Angela Merkel heeft dat respect wel, ondanks de haarscheuren van de laatste maanden. Het CDA is er nog lang niet. Dat is slecht voor de stabiliteit van de Nederlandse politiek en de regeerbaarheid van ons mooie land.
Les 1: Better call SjuulÂ
