Sprakeloos aan de voet van de Bosporus

flickr
flickr

Het is allemaal zo verschrikkelijk dichtbij. Binnen 24 uur na Nice, waar tranen van verdriet de Promenade des Anglais bedekken en die nog lang niet zijn opgedroogd, naar de Bosporus in het land van Mustafa Kemal Atatürk.

Massa’s mensen in de straten en op de pleinen van Istanboel en Ankara ballen hun vuisten. Niet op de vlucht voor een monster achter het stuur van een truck, maar gevolg gevend aan de FaceTime-oproep van hun president om de generaals terug de kazernes in te jagen.

Dat was vannacht.

De salvo’s van geweld maken ons sprakeloos. Of het nu Parijs, Brussel, Orlando, Dallas, Nice of Ankara is. Is deze kortsluiting dan het resultaat van duizenden jaren beschaving of is het slechts rimpeling op weg naar een wereld met vrede en veiligheid?

Voor velen is Turkije, op de grens van Oost en West, een fantastisch en prachtig vakantieland, voor 400.000 Turkse Nederlanders hun vaderland, voor vluchtelingen een vluchtheuvel en voor de Navo een belangrijke stootwil in dit kwetsbare deel van de wereld.

Maar kennen we het land wel goed genoeg? Met president Erdogan die Turkije leidt met dictatoriale hand, grondrechten aan zijn laars lapt en de vrijheid van meningsuiting vermoord en ondertussen kan het land als een fragmentatiebom uit elkaar spatten.

In de chaos van deze klassieke staatsgreep heeft de president echter vele vrienden. De wereld hield de adem in en koos vannacht voor de zekerheid van zijn regime. Want het zijn in een democratie de Turken die Erdogan naar huis sturen en niet een stelletje doorgeslagen generaals.