Wie vertrouwt op de blauwe ogen van de bankier?

Wie nu of straks afhankelijk is van een pensioen slaat de schrik om het hart bij het zien van de laatst gepresenteerde schamele dekkingsgraden van sommige pensioenfondsen.

De pensioenindustrie, en dat geldt eigenlijk voor een groot deel van de financiële sector, zou een baken van rust en vertrouwen moeten zijn. De blauwe ogen van de bankier, de deskundigheid van het bestuur van het pensioenfonds en het driedelig grijs van een solide verzekeraar zouden voor vertrouwen moeten zorgen in plaats van diep wantrouwen en wrok.

De achterdocht en het wantrouwen naar financiële instellingen is in deze generatie vrijwel niet meer te repareren. Of het nu de mkb-ondernemers zijn met hun verraderlijke swaps, huiseigenaren die zijn volgestopt met verzekeringsproducten, de woekerpolissen, de pensioenindustrie die profiteert, terwijl premies omhoog gaan en het pensioen bevroren wordt of straks zelfs mogelijk verlaagd, kleine lettertjes in bankcontracten, de private equity-industrie met zijn ongeremde invloed en de bedorven geldfabriek van Wall Street die tien jaar geleden de wereld bijna aan de rand van de afgrond bracht: de vertrouwenscrisis is een feit.

Terug dus naar normaal. Terug naar vertrouwen. En dat begint bij: doe maar gewoon, want dan doe je gek genoeg. Laat ons begrijpen waar we voor tekenen. Want een economie kan alleen maar floreren en groeien bij een goed werkend financieel systeem.

Echt begrijpen zullen we de financiele complexiteit waarschijnlijk nooit, maar vertrouwen in en op de mensen die de kennis wel hebben is een voorwaarde om vooruit te komen.

Onmacht is een slechte raadgever.