Waarheid is een illusie

Vorige week ontdekte ik bij toeval deze foto die precies tien jaar geleden is gemaakt. Ik wist van het bestaan niet meer af. Samen met Kees Lunshof, de eminente politiek commentator van De Telegraaf, op weg naar een trouwpartij. Twee jaar later, in het najaar van 2007, overleed Kees aan een onoverwinnelijke ziekte.

Lunshof was het politieke kompas voor miljoenen Nederlanders. Een kundig journalist, een bevlogen commentator. Voor mij en voor talloze andere journalisten was hij leermeester en mentor. Op sommige momenten en in kwesties, en die waren er de laatste dagen, komt de vraag dan op; wat zou Kees hiervan hebben gevonden?

Voor Kees is een monumentje opgericht. Op 18 november jl. werd voor de achtste keer de Kees Lunshoflezing in perscentrum Nieuwspoort georganiseerd. Voor het eerst in de afgelopen acht jaar was ik er niet bij (de organisatie was kennelijk vergeten mij een uitnodiging te sturen vanwege de veranderde omstandigheden). En inmiddels staan er ook sprekers op het podium en zitten er mensen in de zaal die Lunshof nooit hebben ontmoet.

Kees, zoon van de oud-hoofdredacteur van Elsevier, schreef duizenden krantenpagina’s vol, maar leverde ook een standaardwerk af. ‘Van Polderen en polariseren’ is een gedegen overzicht van dertig jaar politiek en verplicht leesvoer voor elke student politieke geschiedenis.

,,Wie bijna dertig jaar journalist in politiek Den Haag is, kan veel vertellen. Maar het is hem niet gegeven het hele verhaal op te dissen,” aldus Lunshof in zijn boek over de geheimen van het Binnenhof.

Dat laatste geldt ook voor politici. Het is een illusie om te denken dat de waarheid over bijvoorbeeld de ‘Teevendeal’ ooit boven water komt. Onbevredigend natuurlijk, maar het is niet anders.

Hoe Kees zou hebben gedacht en geschreven in deze kwestie laat zich raden. Het Binnenhof en zijn lezers missen hem nog elke dag.

Vorig artikel
Volgend artikel