Waar ons land vroeger voor ieder geloof een eigen kerk had en het verenigingsleven ook naar dit onderscheid was opgedeeld, ondergaan we deze situatie vandaag de dag in de politiek.
Nog even en iedere ‘minderheid’ heeft zijn eigen partij. Hoe gelukkig kan een land en een volk zijn.
In de partijpolitiek is de afgelopen jaren vanuit uiteenlopende richtingen geprobeerd met het woordje samen weer voor enige binding te zorgen, maar wie het versnipperde politieke landschap nu overziet, moet beamen dat ook deze poging op niets is uitgelopen.
De keuze in maart volgend jaar is reuze, om maar eens een reclameslogan uit de kast te halen. Die diversiteit doet nu al de vrees ontstaan dat er minimaal vijf partijen nodig zullen zijn om een werkbare regering te formeren. Zo’n formatie doet je niet op een achternamiddag.
Partijen met allemaal eigen stokpaardjes, heilige koeien, niet bespreekbare standpunten ter meerdere eer en glorie van het eigen gezicht of dat van de partijleider zorgen er ondertussen voor dat het cement tussen de voegen van onze eens zo robuuste samenleving als los zand uit elkaar valt.
Alle groepen vinden zichzelf of degenen waarvoor ze zeggen op te komen tekort gedaan. De onvrede viert hoogtij.
En het geheim van geluk is gewoon tevredenheid.
Welke partij durft dit woord in het verkiezingsprogramma te zetten? Beloftes worden er toch al bij de vleet gedaan. Mag het Sinterklaasfeest dan ter discussie staan het uitdelen van de verkiezingscadeaus is in volle gang.
Vaste banen, pensioenleeftijd terug naar 65 jaar en meer AOW. Het lijstje zal de komende weken snel langer worden.
Alsof je meedoet aan een loterij waarvan de hoofdprijs valt in maart.
Heerlijk om bij weg te dromen.
Het enige dat echt helpt: tevredenheid.
Theo Jongedijk
