De opvang van mensen die op de vlucht zijn voor ramp of oorlog is een wettelijk vastgelegde plicht. Dit kan echter nooit een doel op zichzelf zijn.  Het heeft er alle schijn van dat de gezamenlijke vluchtelingenorganisaties het op gang houden van de stroom wél tot doel hebben gemaakt.
Dat valt op te maken uit een verbijsterend verhaal in De Telegraaf dat meldt dat vluchtelingenorganisaties gezamenlijk miljoenen spenderen aan het beïnvloeden van leden van de Tweede Kamer en ambtenaren. Dit alles om het toelatingsbeleid maar zo soepel mogelijk te houden zodat de stroom asielzoekers gestaag kan aanhouden.
Daar tegenover staat dat dezelfde organisaties drijvend op subsidie een belangrijke spil zijn in het opvangproces. Zeker in de huidige crisis hebben ze zich tot een onmisbare schakel gemaakt. Daarvoor worden ze billijk vergoed uit de staatsruif. En daar wringt het. Want een perverse prikkel doemt op. De organisaties hebben er namelijk alle belang bij dat de stroom in stand blijft. Dat is immers hun bestaansrecht.
Maar we kunnen gerust zijn, bezweren bezweren zowel de organisaties als staatssecretaris Dijkhoff. ,,Het subsidiegeld wordt niet aangewend voor de lobby.”
Hoe naïef.
De volgende vergelijking dringt zich op. Een van de strijdende partijen in een burgeroorlog krijgt humanitaire steun van een buitenlandse mogendheid. Geen wapens, wordt daarbij stellig beweert. Maar een ieder kan op zijn vingers natellen door die steun de partij eigen geld over houdt om wapens te kopen.
En zo is dat ook met de Nederlandse vluchtelingenindustrie. De subsidiespons zuigt zich lekker vol onder de subsidiekraan die Nederlandse overheid heet. Stoppen dus met dat gelobby. Anders de kraan dicht.
Jan-Kees Emmer
